Είναι γεγονός ότι η ενδομητρίωση και η υπογονιμότητα έχουν στενή σχέση.
Υπολογίζεται ότι το 30 – 50% των γυναικών με ενδομητρίωση δεν μπορούν να συλλάβουν, ενώ μια γυναίκα που προσπαθεί να μείνει έγκυος ,χωρίς εξωσωματική, έχει υπολογίζεται ότι έχει πιθανότητα 2-10% να συλλάβει κάθε μήνα, γεγονός που μπορεί να είναι πολύ αποθαρρυντικό σε σύγκριση με το μηνιαίο ποσοστό γονιμότητας στο γενικό πληθυσμό, το οποίο είναι 15-20%.
Πώς ακριβώς εμποδίζει η ενδομητρίωση τη σύλληψη;
Για να υπάρξει εγκυμοσύνη, θα πρέπει να απελευθερωθεί ένα ωάριο από μια ωοθήκη, να ταξιδεύσει μέσα από τη σάλπιγγα, να γονιμοποιηθεί από ένα σπερματοζωάριο και να προσκολληθεί στο τοίχωμα της μήτρας (εμφύτευση) για να αρχίσει η ανάπτυξη του εμβρύου.
Η ενδομητρίωση ανάλογα με την σοβαρότητα της, μπορεί να επιδράσει σε όλα αυτά τα στάδια. Μπορεί να εμποδίσει τη λειτουργία των ωοθηκών, προκαλώντας κακή ποιότητα ωαρίων, τη συνένωση ωαρίου και σπερματοζωαρίου, την μεταφορά του γονιμοποιημένου ωαρίου στην μήτρα ακόμα και την εμφύτευση. Επίσης οι γυναίκες με ενδομητρίωση διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για αποβολές.
Ενδομητρίωση και εξωσωματική γονιμοποίηση
Η εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF) είναι η πιο αποτελεσματική μέθοδος θεραπείας για τις γυναίκες με ενδομητρίωση σε όλα τα στάδια και επιτυγχάνει τα υψηλότερα ποσοστά εγκυμοσύνης σε σύγκριση με άλλους τρόπους θεραπείας.
Σε γυναίκες με προχωρημένη ενδομητρίωση, η εξωσωματική γονιμοποίηση αποδεικνύεται ως η καλύτερη και μερικές φορές ως η μόνη επιλογή για την επίτευξη εγκυμοσύνης.
Ωστόσο, η σοβαρότητα της νόσου παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα της εξωσωματικής γι’ αυτό όσο πιο νωρίς, δηλαδή σε όσο πιο πρώιμο στάδιο της νόσου γίνει η εξωσωματική, τόσο πιο πολύ αυξάνονται οι πιθανότητες για επίτευξη εγκυμοσύνης.
